۲٫ برند به عنوان عامل ایجاد تمایز

۷٫ برند به عنوان ارتباطات

۳٫ برند به عنوان شرکت

۸٫ برند به عنوان ارزش افزوده

۴٫ برند به عنوان سیستم شناسایی کننده

۹٫ برند به عنوان یک کل قابل رشد

۵٫ برند به عنوان تصویر (تصویر برند)

استیل و امبلر (۱۹۹۵) با بررسی تعاریف گوناگون برند، دو رویکرد را برای تعریف برند مطرح کرده‌اند. رویکرد اول، رویکرد افزوده به محصول (بعد افزوده‌شده به محصول) و رویکرد دوم، دیدگاه کل‌گرا است که بر خود برند تمرکز دارد. در دیدگاه کل گرا، کلیه عناصر آمیخته بازاریابی توسط برند با یکدیگر یکپارچه شده و تک تک اجزاء به گونه‌ای مدیریت می‌شوند تا بتوانند در راستای احیا و تقویت برند عمل کنند. تعریف جامع زیر به دیدگاه کلگرا اشاره دارد: برند سازوکاری است برای دستیابی به مزیت رقابتی، از طریق ایجاد تمایز (وود، ۲۰۰۰).

به طور کلی تلاش برای تعریف روابط بین مشتری و برند، منجر به خلق ارزش مفهوم ارزش ویژه برند در ادبیات بازاریابی شد (وود، ۲۰۰۰). فلدویک در سال ۱۹۹۶، با ارائه طبقه‌بندی معانی مختلف ارزش ویژه برند، سه رویکرد را برای تعریف ارزش ویژه برند شناسایی کرد: ۱٫ ارزش کلی برند به عنوان یک دارایی مجزا وقتی که فروخته می‌شود یا بر روی ترازنامه نمایش داده می‌شود. ۲٫ معیار اندازه‌گیری شدت دلبستگی مشتریان به برند. ۳٫ توصیف منسوب‌ها یا باورهای مشتری از برند.
جدول شماره ‏۲‑۴- نعاریف ارزش ویژه برند (منبع: انصاری و نصابی, ۱۳۹۲)

تعریف ارزش ویژه برند

منبع

ادراکات، حالت‌های نگرشی و ترجیحات رفتاری مطلوب اشاره دارد.

لی و بک (۲۰۰۸)

مجموعه‌ای از منسوب‌ها و رفتارهای برخی از مشتریان، اعضای شبکه توزیع و شرکت‌های اصلی برند که به برند امکان سودآوری بیشتری را می‌دهد در حالیکه بدون برند، این سودآوری ممکن نخواهد شد. همچنین برای برند مزیت رقابتی متمایز، پایدار و قوی فراهم می‌آورد.

ترن (۲۰۰۶)

مجموع ارزیابی‌های مثبت و منفی مشتریان از ویژگی‌های ناملموس برند است

کیم و کاوسگیل (۲۰۰۹)

ارزیابی ذهنی و ناملموس مشتریان از برند است که جیزی فراتر از ارزش ظاهری آن است.

لمون و دیگران (۲۰۰۱)

قدرتی است که برند از طریق معانی نام، نشان یا نام تجاری بر بازار اعمال کند.

لی و بک (۲۰۰۸)