از منظر قرآن و عهدین، انبیا و ادیان الهی نویدبخش امید به آینده در سایه‌ ایمان، تزکیه روح و جسم و عمل صالح می­باشند و تنها ایشان اند که می‌توانند به مؤمنان نوید آینده‌ای روشن در پرتو ایمان به خداوند بدهند. رهنمودها و تعالیم انبیا، آرامش روح و اطمینان خاطر و سلامت روان به جسم و جان مى‏بخشد، روح افسرده را دوباره زنده و آدمی را برای ادامه زندگی ای سرشار از طراوت و امید به آینده، آماده و مهیا می گرداند. زندگى شجاعانه تمامی پیامبران و انبیای الهی، مهم ترین آموزه ها را برای افزایش امید آدمی، هنگام برخورد با حوادث و ناملایمات زندگی دارد.

توصیه به عفو و بخشش نسبت به دیگران در قرآن و عهدین، به عنوان یکی از راهکارهای اجتماعی و نیز به عنوان یکی از مصادیق عمل صالح، سبب افزایش و تقویت روح امید در اجتماع می­گردد.
از دیدگاه قرآن و عهد جدید، مؤمنان اگر ولى خود را که خداست با ولىِّ مشرکان و منافقان که شیطان است مقایسه کنند، می دانند که آن ها در برابر خداوند هیچگونه قدرتى ندارند و به همین دلیل نباید از آن ها، کمترین وحشتى داشته باشند و امید خود را به خداوند از دست ندهند. نتیجه این سخن آن است که هر کجا ایمان نفوذ کرد، شهامت و شجاعت نیز به همراه آن نفوذ خواهد کرد (آل­عمران، ۳/ ۱۷۵؛ حج، ۲۲/ ۵۲؛ دوم قرنتیان۳: ۱۲).
در قرآن و عهد عتیق، ایمان و عمل صالح باعث تقویت روح امید در نهاد آدمی می­ شود. عمل صالحى که از انگیزه الهى و اخلاص، سرچشمه گرفته و با آن آمیخته شده است،گذرنامه لقاى پروردگار برای کسى است که آرزوى لقاء را در دل مى‏پروراند و امید رسیدن به آن را دارد (کهف، ۱۸/ ۱۱۰؛ مزامیر۱۱۹: ۱۶۶).
در تفکر قرآنی و عهد عتیق، امید به استجابت دعا از جانب پروردگار، انگیزه دعا و طلب از سوی انسان است (بقره/۲ ،۱۸۶؛ اعراف، ۷/ ۱۵۶؛ امثال۱۰: ۲۸؛ مزامیر۱۰: ۱۷).
در قرآن و عهد عتیق، امید حقیقی با خوف همراه است چراکه عبادت از راه خوفِ تنها و بدون امید، معمولا انسان را دچار ناامیدى می سازد و او را وادار به ترک عبادت مى‏کند، هم چنان که عبادتِ تنها از راه امید و بدون خوف نیز، انسان را به غرور واهی و بیرون شدن از زیّ عبادت وا مى‏دارد(اعراف، ۷/ ۵۶؛ مزامیر۱۱۹: ۷۴).
وفای به عهد در قرآن و عهد عتیق، نشان دهنده وجود روح امید در افراد است و وفا نکردن به عهد و پیمان در روابط اجتماعی، سبب سلب اعتماد افراد از یکدیگر، سست شدن روابط اجتماعی و سرانجام نفوذ یأس و ناامیدی به درون جامعه می گردد.
یکی از محوری ترین راهکارهای مقابله با فشارهای روانی و دستیابی به آرامش و افزایش روحیه امید و امیدواری به آینده در قرآن و عهد جدید، ایجاد نگرش مثبت نسبت به مرگ و اعتقاد به معاد است. امید به لقای پروردگار زمینه پیدایش عمل صالح و بستر مناسبی برای داشتن قیامت در زندگی است(کهف، ۱۸/ ۱۱۰؛ متی۲۴: ۳۶). یاد معاد، سبب در بند کشیدن آرزوهای طولانی و یأس های عمیق است. اما عهد عتیق، در این زمینه ناقص و ضعیف است؛ در عهدعتیق سخنی صریح از رستاخیز و بهشت به عنوان امیدی برای گرفتن پاداش در جهانی دیگر و تحمل مشکلات و