۱) منطقه آب شیرین
۲) منطقه آب شور

1. 1. منطقه‌ی آب شیرین:

منطقه آب شیرین به منطقه‌‌ای میگویند که از میانگین بارش سالانه بیش از ۶۵۰ میلیمتر برخوردار است. هیدرولوژی (آبشناسی) لایه‌های زیرین آبخوان به گونه‌‌ای است که استخراج آب‌های زیرزمینی از طریق چاه لوله‌‌ای سطحی را برای آبیاری، ممکن میسازد. اگر مقدار آبی که از چاه لوله‌‌ای کم عمقی گرفته میشود زیاد باشد، سفره‌ی آب زیرزمینی و به دنبال آن تخلیه چاه لوله‌‌ای کاهش مییابد.

1. 1. منطقه آب شور:

منطقه آب شور به منطقه‌‌ای میگویند که از میانگین بارش سالانه کمتر از ۵۵۰ میلیمتر برخوردار است. به نظر میرسد که کاربرد آب‌های شور و شیرین به طور یک در میان و زهکشی آب‌های شور زیرزمینی تنها راه چاره برای تضمین تبخیر سطحی است.
دومین کمیسیون آبیاری در سال ۱۹۷۲ پیشنهاداتی در مورد نیاز به تلاش بیشتر برای بهرهبرداری برنامه ریزی شده از هر دو منابع آب‌های سطحی و زیرزمینی ارائه داد.
تا اواخر سال ۹۲- ۱۹۹۱ پتانسیل آبیاری تجمعی ۲/۸۱ میلیون هکتار شد که از ‌‌این مقدار ۹/۳۰ میلیون هکتار تحت پروژه‌های‌ آبیاری جزئی قرار داشت. هدف مورد نظر در سال ۹۳- ۱۹۹۲ افزودن ۷/۲ میلیون هکتار به ‌‌این مقدار بود که ۲ میلیون هکتار آن تحت پروژه‌های آبیاری کوتاه بودند. از ‌‌این رو پتانسیل کلی تا پایان سال ۹۳- ۱۹۹۲، ۹/۸۳ میلیون هکتار می توانست باشد در حالیکه بهرهبرداری ۱/۷۳ میلیون هکتار بود. برای سال ۹۳- ۱۹۹۲ بر روی‌‌ایجاد برنامه‌های آبیاری جزئی جهت پوشش هر دو نوع آب زیرزمینی و سطحی تأکید شد. بخش شرقی به دلیل سودمندی لایه‌های سفره‌ی آب زیرزمینی توجه ویژه‌‌ای برای بهرهبرداری از آبیاری جزئی دریافت کرد.
پتانسیل آبیاری از نظر‌‌ایالتی:
پتانسیل آبیاری از نظر‌‌ایالتی برای اراضی آبیاری شده با منابع گوناگون آب، در جدول ۱-۱۴ داده شده است.
جدول ۱-۱۴- پتانسیل آبیاری از نظر ایالتی با توجه به منبع مورد استفاده (در هکتار) منبع: واپکاس^[۳۸] (۱۹۸۵)،‌ دهلینو– آبیاری بارانی و قطرهای